بریدن از آدما چقدر ساده‌ست. هیچ‌وقت فکر نمیکردم بتونم راحت از پسش بربیام؛ ولی هربار که درست فکر میکنم میبینم منطقی همینه و به نظر آسون هم میاد. مسئله اینجاست که باید آروم آروم پیش رفت. قطع ارتباط یهویی شاید سخت باشه ولی اگه آروم آروم باشه نه.. به قدری آروم که وقتی آدم برمیگرده نگاه میکنه لبخند بزنه. بعضی مواقع لبخند کفایت میکنه؛ بعد اون میری شماره رو نگاه میکنی، معنی خاصی نداره؛ عکسا دیگه اهمیتی ندارن؛ حتی حوصله جواب دادن پیاما رو هم نداری.
ولی یه مواقعی هست که بعد از قطع کردنشون برمیگردی نگاه میکنی میبینی علاوه بر اون لبخندِ اول، قهقهه هم نیازه. اون وقت نشستن و نگاه کردن به حماقت دو طرف خوشگله. جالبه که اونجا کارهای خودت هم مسخره میشن. دلت تنگ نمیشه، فقط به این فکر میکنی که هم اون‌موقع خوش میگذشت هم الان. عجیبه ولی واقعا همینه.. ارزش امتحان کردن داره؛ جدی میگم.
- _سِتآرِه ؛_